History

History

Association of Retired Air Traffic Control Officers

Hey, Hallo, Beste vrienden, dames & heren, moegestreden slavenarbeiders, een ras ”hapart”, met name “VERKEERSLIJDERs”.

De eerste lading van deze exemplaren die hier in België onderdak kregen onder de vleugels van de Regie der Luchtwegen, dat waren “luchtverkeercontrool officieren”, goed gehoord!! Einde de jaren ’60 en de daarop volgende, turbulente zeventiger jaren met de gekende stakingen, de directie hun frankske was gevallen.

Eind maart ’79: eindelijk goed nieuws voor de operationele verkeersleiders, mits te voldoen aan zekere voorwaarden, mogen ze in dispo vertrekken, maar geen verplichting, ze mogen operationeel blijven, mits medische voorwaarden, tot hun zestigste dan moeten ze verplicht op pensioen. Maar ook hier was er iets voor zij die tot hun vijfenzestigste wilden blijven, dat was mogelijk maar dan niet meer operationeel. Resultaat: 14 personen zouden vertrekken. De directie was akkoord om een receptie te geven ter ere van de vertrekkenden in de cinemazaal op het 4e verdiep, in aanwezigheid van enkele prominenten, van de Regie der Luchtwegen, waaronder de oud gepensioneerde eerste Directeur-Generaal van de RLW, Lucien Jansen (alias Mich). Jean-Jacques Meulenbergs en Emile D’Hont voor APP+TWR en Oscar Renoy voor ATC hadden al samen vergaderd: als die collega’s in dispo of pensioen vertrekken, dan gaat alle contact met hen wegvallen, en zien we mekaar nog terug op onaangename momenten (zoals begrafenis). De oplossing was een vereniging oprichten. Maar daar moet een naam op geplakt worden en toch ook geld om iets te kunnen organiseren. De meesten stonden positief voor een vereniging. Nog een naam: Folon wordt aangesproken en na een paar dagen was het resultaat “ASSOCIATION of RETIRED AIR TRAFFIC CONTROL OFFICERS” A.R.A.T.C.O.

We waren klaar om te starten en een eerste gezellig samenzijn te organiseren. Jean-Jacques + Emile + Oscar, na een paar weken op jacht te zijn geweest om centjes in ’t kastje te krijgen was het resultaat : een diner “all-in”, 1200 Fr p.p. met partners. Oscar zou voor de zaal, de muziek, wijn zorgen. “ARMEE SECRETE” , Luxemburgstraat, Brussel, en als datum zaterdag 13 dec ’79. Ambiance verzekerd. Om 19 uur aanvang van het feest, we waren met 48 deelnemersverkeersleiders + partners. Het feestdiner was fantastisch, vooral gezongen, gedanst, maar ook een voorlopig bestuur gekozenVoorzitter Oscar Renoysecretaris Jean-Jacques Meulenbergsondervoorzitter Maria Goderis (EBOS) en schatbewaarder Emile D’Hont.

Na dec. ’79 begon voor het prille bestuur het voornaamste werk: op zoek gaan om potentiële leden aan te werven, lidgeld 500Fr. p.p. Na een paar maanden begon de inhoud van de kas al aan te groeien: 30 leden à 500 = 15.000FrRenoy 2.500Fr bijeengehaald – Belgische Gilde 5.000Fr als steun – diner 48 p. à 1200 = 57.600 Fr – tombola 5.110Fr, bezit in 1980 = in 85.210, uit 70.548 = 14.662Fr. Met deze positieve resultaten was het doopsel van A.R.A.T.C.O. geslaagd, aan het bestuur om verder te werken.

In memoriam te onthouden enkele data:

  • 28/10/89: overlijden Jean-Jacques Muelenbergs: 1ste secretaris van ARATCO
  • 22/7/95: overlijden Oscar Renoy, 1ste voorzitter van ARATCO
  • 29/1/98: overlijden van Gerard Schoofs, ondervoorzitter
  • 2006-2007: overdracht van de kassa Emile D’Hont aan Guido Van Hecke
  • 1990-1991: Perekwatie en uitbreiding bestuur: Oscar Renoy: ere-voorzitter, Roeckaerts voorzitter, Wilfried Brusselaers secretaris, Gerard Schoofs ondervoorzitter, en Emile D’hont schatbewaarder. Ook Lucienne Thiré (weduwe van J.-J. Meulenbergs) als hulp voor de Franstalige leden.
  • Verder: jaarlijks diner – 2 tot 3 uitsappen per jaar.
  • Algemene Vergaderingen vanaf 1990- 1991
  • Nog enkele namen van overleden gewezen bestuursleden: Jean Lacourt, Georges Lemaire, Eddy Willem, Paul Vandenbergh, André Lahaye, Wilfried Brusselaers, Louis Roekaerts, Emile Schodts, Guido Van Hecke.
  • Voor mijzelf einde verhaal vanaf de geboorte en de eerste jeugdjaren van onze vereniging. Maar zeker niet te vergeten: un grand, très grand merci à Lucienne Thiré (vve J.-J. M.) voor haar jarenlange steun en hulp in de schoot van de vereniging. Encore un très grand merci.

Deze tekst is opgemaakt door Emile D’Hont, medestichter, ere-voorzitter, bestuurslid, ex-schatbewaarder en ex-voorzitter van onze vereniging, ik wens nog van harte een vruchtbaar en lang LEVE aan ARATCO – Belgium

  1. D’Hont  5 april 2017

CREATION DE L’A.R.A.T.C.O.

 

Après la Seconde Guerre Mondiale, la Régies des Voies Aériennes et la profession de Contrôleur de la circulation aérienne furent créées. Nous sommes la fin novembre 1946.

Les années passent, et la retraite se faisant jour, quelques contrôleurs déjà purent bénéficier de cell-ci.

x   x   x

Nous sommes en 1979. Or donc, en cette année si particulière, quelques contrôleurs s’en allèrent vers un autre horizon. Ils étaient quatorze à pouvoir bénéficier, certains, d’une pension complète; de la disponibilité. C’était une grande première, il fallait marquer le coup.

Une décision fut prise d’honorer et de remercier ces dignes représentants de la profession par une cérémonie d’adieu. Celle-ci se tint au quatrième étage d’une salle de l’aérogare de Bruxelles-National. Elle fut rehaussée de la présence, malgré son grand âge, du premier Directeur Général de la Régie des Voies Aériennes en la personne de Monsieur Lucien Jansen, dit “Le Miche”. Cela prouvait l’intérêt qu’il portait à “ses contrôleurs”. Il décéda quelques mois plus tard, en mai 1980.

Une page se tournait, laissant un certain vide ressenti par les collègues encore en activité. Tout contact avec les partants serait-il rompu?

               C’est ainsi que trois contrôleurs: Jean-Jacques Meulenbergs et Emile D’Hont (Approche) et Oscar Renoy (ACC) s’unirent en un premier petit comité, jetant ainsi les bases d’un embryon d’association. Oscar Renoy fut désigné président, la trésorerie revint à Emile D’Hont et le secrétariat à Jean-Jacques Meulenbergs. Maria Goderis, rentrée d’Angleterre après la guerre, et première femme contrôleur, fut élue vice-présidente. Cette association naissante fut appelée ARATCO.

               Le tout premier dîner, suivi de bal, eut lieu le 12 décembre 1979, à Bruxelles, rue du Luxembourg, en la salle de l’Armée Secrète, prêtée gracieusement grâce aux contacts d’ Oscar Renoy. Le coût s’éleva à 1.200.- francs belges par personne. Quarante-huit participants étaient présents. Cette première soirée fut une pleine réussite.

               Mais pour que vive cette association, il fallait aller à la recherche de membres et de fonds. Le 1er janvier 1980, celle-ci comptait trente membres. Une cotisation de 500.- frans belges était perçue.

               L’association était lancée. Nous pouvions, dès lors, entreprendre divers activités, notamment des visites de musées, des excursions, etc. Durant quelques années, le dîner annuel se tint rue du Luxembourg, à Bruxelles; ensuite, à Zaventem, au restaurant “Den Briel”. Sans oublier cependant ce dîner aux chandelles et soirée mémorable aux “Caves de la Chapelle”, à Bruxelles.

               Fin octobre 1989, le secrétaire, Jen-Jacques Meulenbergs, décéda des suites d’une maladie assez soudaine, laissant ainsi un poste vacant.

               Au fil du temps, un début de lassitude se fit jour parmi certains membres, créant un vide tout relatif au sein de l’association.

               Nous sommes en 1991. En ce début d’année, quatre personnes: Emile D’Hont, Louis Roekaerts, Gérard Schoofs et Wilfried Brusselaers se réunirent en un petit comité, afin de décider la marche à suivre, pour que perdure ARATCO. Louis Roekaerts émit le voeu d’être le futur président, sous condition que Wilfried Brusselaers devienne le nouveau secrétaire; cela fut accepté de part et d’autre.

               En 1992, lors du dîner annuel, Louis Roekaerts fut donc élu président, et Oscar Renoy, en tant que fondateur d’ARATCO, fut sacré président d’honneur. Un élargissement du comité comprenant douze membres devint une nécessité, d’autant que déjà la péréquation se manifestait. Les membres (anciens et nouveaux) s’affilièrent davantage. ARATCO revivait.

               Depuis, bien des événements se sont manifestés. Des excursions, des voyages furent à l’ordre du jour. Si ces faits contribuèrent à souder encore la bonne entente parmi les mebres, il y en eut d’autres qui les assombrirent par la perte inéluctable de plusieurs entre eux.

x   x   x

               C’est un belle histoire que celle d’ARATCO. Puis celle-ci la mener au plus loin.

                                                                                                                                     Lucienne Thiré,

                                                                                                                                     Mars 2017.